Yazdığım kadarıyla, içimden taştıkça...

Bu yazi babami kaybettikten 5 gun sonra 29 Ekim 2018 tarihinde yayinlanmistir. Cumhuriyet, yeni nesiller oluşturma iddiası ile yola çıkılan bir büyük serüven. Oluşturduğu nesiller ile yeni ufuklara gitme azminde olan bir büyük ayağa kalkış, başka bir nizam. Yeni düzenin yeni nesilleri… Nesiller düşünün, toplumun, belirlenen ideallere ulaşması için kendi benliğinden vazgeçen nesiller. Nesiller düşünün, yaşamın özünü – esasını keşfetmekten hiç vazgeçmemiş, hep mağduriyetleri gidermenin arayışında olan nesiller. Arayışı, yaşamlarına yayılmış nesiller. Ben bir babanın çocuğuyum. Babam, bu nesillerin parçası olan bir Anadolu insanıydı. Özünden uzaklaşmayan, içinde bulunduğu kültürün ögelerini zamanın her zerresinde yeniden var eden bir baba. Haksızlığa uğrayan her bir insanı kendi evlatlarından ayırmayan bir hukukçu. Hukukun üstünlüğünün nihai olarak herkesin yaşamına ferahlık getireceğini bilen bir yurttaş. Hukuk ile var olan bir mücadelenin öyküsüydü babam. Tutkusu olan edebiyat ve öğ...

1 Yılın 1 Günü. Babamın Soğuk Elleri O gün aslında dün. Babamın son kez geç kalmalarımdan hoşnut olmadığı gün aslında dün. 1 yıl geçti mekan ve zaman içerisinde ama başka bir boyut varmış aslında bunu keşfettim. Göğüs kafesimden açılan ancak aynı zamanda boğazıma ve kulaklarıma doğru çıktıkça yutkunmaya sebebiyet veren tok bir acı, ağrı ile somutlaşan boyut. Ankara'daki hastanenin koridorlarında tabanlarımı dünyanın merkezine doğru itmek istercesine hınçla adımlar atışım... Son günlerde babamı hep çocukluğum ile eşleştiriyorum. Çocukluğumdan miras kalma bir zamansızlık, endişe, kaygı ve biriktirme huyum var. Okuldan eve gelince saatlerce ve hatta belki yatağa girene kadar üniformasını değiştirmeyenlerdendim. Ödevlerini saatlerce bekletenlerdendim. Bu ikisinin de yapmamam gereken şeyler olduğunu bilip sorumluluğunun bilincinde endişe içinde yiyeceğim tenkitleri veya azarları beklerdim. Yine de saatlerce ışığı bile yakmadan ana haber bültenlerine kadar bütün çizgi filmleri i...